stap naar zelfstandigheid?

Ik ben altijd iemand geweest die iemand nodig heeft die ze 100 procent kan vertrouwen, waar ze kan op terug vallen. Vroeger had ik wel veel vriendinnen, maar altijd 1 beste vriendin waar ik voor door het vuur ging en vice versa. Toen mijn ouders gingen scheidden werd dat mijn moeder, met een gigantische scheidingsangst tot gevolg. Nu was dat mijn vriend, moet ik zijn misstap zien als een kans om eindelijk zelfstandig te worden? Niemand meer nodig te hebben? Maar is dit wel wat ik wil? Wil ik niet liever een warme thuis, vol vertrouwen, waar je 100 procent jezelf kan zijn zonder vrees te hebben dat die ander gaat weggaan of je gaat kwetsen? Moeilijk, en ik die anders alles kan relativeren, krijg nu een stomme kus maar niet weggerelativeerd. Hoe relativeer je zo iets?