Al jaren zit ik mijn wederhelft de oren van zijne kop te zagen om eens naar New York te gaan. Maar altijd was er wel een excuus, geen verlof meer, te duur, geen opvang,... En nu vertrek ik zomaar op 15 januari met mijn beste vriendinnetje sedert 20 jaar voor 5 dagen naar New York! 5 dagen vol shoppen, puberachtig giechelen, beetje cultuur snuiven! zalig! Ik kijk er dan ook superhard naar uit, en toch sinds ik kinderen heb is da onbezorgd genieten er zo niet meer bij. Want zwartkijker dat ik ben zie ik het vliegtuig al neerstorten en mijn kinderen als halve weesjes achter blijven, of rolt de papa op de dochter snachts en voelt hij haar niet, of wordt er eentje ziek en denkt de papa dat het niet erg is maar is het eigenlijk een longontsteking, of of of... Duizendeneen doemscenario's hebben zich al voor mijn ogen afgerold. Hebben jullie dat nu ook?
Dus breng ik de komende dagen door met mezelf op te peppen dat ik het verdien om nog eens een paar dagen gewoon onbezorgd te genieten, dat ik onnozel ben dat ik zo een dingen denk en dat de Goedele Liekens en Lieve Blancquaerts van deze wereld naar oorlogsgebieden trekken voor weken aan een stuk en daar toch ook geen drama van maken. Nem, trutteke dak ben!