openbare zedenschennis en bevroren tepels!

Aangezien prinsesseboon nachten van langer dan twee uur als overbodig beschouwt wordt er hier ten huize biomama wat afgevloekt 's nachts. Met een beetje geluk kan ik haar wat langer laten slapen door om de tien minuten haar tut in haar mond te steken. (nodeloos te zeggen dat haar bed tegen het mijne staat geschoven en mijn arm permanent in haar bed blijft) Maar afgelopen nacht bleek die tut spoorloos. Na het aftasten van het hele bed waarbij ik mijn arm in de meest onaangename pijnlijke posities wring om tussen de spijltjes te raken, en nog wat verder ertussen en nog wat verder...NIKS! Niet onder het bed, niet onder de matras, niet ertussen, NERGENS te vinden. Ok dan maar op zoek naar een nieuwe tut. In het park, NIKS. In de wieg, NIKS. In de relax, NIKS! Verdomme dan maar in den auto zeker, nu moet ge weten dat ik zelden in ne pyama slaap wegens een acuut gevoel alsof ik opgehangen word. OK, de kans dat er om drie uur s'nachts iemand voorbij rijd of stapt lijkt me heel klein. Dus eventjes in de vrieskou over de oprit naar de auto lopen in enkel een sloggi onderbroekske is koud. Als ge een kwartier onder alle autozetels naar een tut zit te tasten is het nog veel kouder!!! Maar de aanhouder wint, ik heb een tut gevonden, vol haar en kruimels, maar he, een kneus die daar over valt.